Blog V – De Filipijnen

Beter laat dan nooit, maar hier is hij dan toch echt: de blog van de Filipijnen!

Vanaf de stad Kota Kinabalu in Borneo hebben wij het vliegtuig gepakt naar Manila. We waren al door velen gewaarschuwd dat we Manila direct moesten verlaten, en daar hebben wij dan ook naar geluisterd. In de avond kwamen wij aan en de volgende ochtend vertrok onze volgende vlucht alweer naar Legazpi. We hoefden er maar een nacht zien te overleven. Dat moest wel lukken toch? We hebben tien minuten buiten op straat gelopen, om nog snel een hapje te eten, en we zijn al meerdere keren vastgepakt door bedelaars, een Samsung S5 is ons verkocht, meerdere horloges en de prostituees waren al volop te vinden. Nee, wij voelden ons niet op ons gemak. We waren dan ook blij toen wij weer in het vliegtuig zaten, die ons ver van Manila af bracht. Onze eerste ontmoeting met Manila was geen succes. Wij hoopten dan ook dat de rest van de Filipijnen een groot verschil zou zijn.

Legazpi was een verademing na Manila. Het was een stuk rustiger, geen mensen die je lastig vallen en een prachtige natuur. Hier overnachtten wij bij een local, die een B&B had. Onze kamer zag er prima uit, redelijk luxe vergeleken met de kamers die wij gewend waren. Ook verzorgde hij tours, die redelijk geprijsd waren. We hebben op een ATV (een soort quad) gecrost richting de Mayon vulkaan. Onze gids vertelde ons dat wij de eerste sinds een paar maanden waren die zo dicht bij de vulkaan weer kwamen. De Mayon vulkaan is namelijk een paar weken eerder uitgebarsten en stond weer op het punt om te boeren. Waarom wij er dan wel naartoe mochten? Goede vraag... Gelukkig is alles goed gegaan en was de tocht erg gaaf. Wel erg vermoeiend voor je armen, zelfs Roy had stiekem een beetje last. Na de tour heeft onze gastheer van de B&B ons opgehaald en heeft ons een pakje gegeven. In dit pakje zat een typisch gerecht uit Bicol. Het zag er zo uit, en het rook er zo naar, dat wij het niet eens durfde te proberen. Er kwam een verschrikkelijke luch vanaf en na een heerlijk diner hadden we er geen zin meer in. De volgende dag hebben we het dan ook netjes verpakt en weggegooid (de lucht was er ook niet beter op geworden).
Hoe erg je in mensen kunt vergissen, hebben we de volgende dag gemerkt. Wij hadden bij onze gastheer weer een tour geregeld, dit keer naar Donsol om met walvishaaien te zwemmen. We hebben bij hem een bedrag betaald, met de notitie dat wij alleen nog registratiekosten zouden betalen. Aangekomen in Donsol moesten wij ook nog voor de boot betalen, wat bijna hetzelfde bedrag bevatte als de gehele tour. We waren met nog drie meiden uit Australie, en een van die meiden heeft lang aan de telefoon met de gastheer gepraat. Niemand was bereid om nog meer te betalen. Helaas lukte het het meisje niet om hem te overtuigen dat de gastheer het bedrag gewoon mocht betalen, ze bleef te beleefd. Maar nadat Bianca hem gesproken had via de telefoon, piepte hij wel anders en heeft hij uiteindelijke de extra kosten betaald. Nogmaals: wij laten niet met ons sollen! Na dit gedoe, was de boottocht uiteindelijk toch nog geslaagd. We hebben lang op de boot gezeten, op zoek naar de walvishaaien. Toen wij eenmaal terugvaarde zijn we er nog twee tegengekomen en hebben we er nog een vast kunnen leggen. Wilde walvishaaien zien is zeker de moeite waard. Wat een gigantische beesten, zelfs van vier meten afstand! Toen we opweg waren naar het strand stopte plotseling de motor van de boot er mee. Al snel hadden we door dat de kapitein te weinig brandsof had mee genomen. Op het laatste druppeltje brandstof hebben we gelukkig de kust gehaald en konden we weer veilig naar ons lieftallige gastheer.

Na ons avontuur zijn wij naar Cebu gevlogen en hebben wij de boot naar het eiland Bohol gepakt. Op Bohol zijn wij korter geweest dan vooraf gepland. Voordelig was namelijk dat wij een tour konden regelen die alles bood wat wij wilden. De tour bestond uit een aantal kerken, beelden en omgevingen bekijken, maar ook de bekende Chocolate Hills. Maar eerst hadden wij een geweldige lunch op een boot die op een rivier vaarde. Tijdens de tocht meerde de boot aan op een klein drijvend vlotje, waar er een optreden werd gegeven door wel dertig locals. De meesten bespeelde de ukulele en maakten een dansje. Op dat moment vroegen wij ons even af of wij nu op Hawaii of in de Filipijnen waren... Na de lunch zijn we dan toch echt naar de Chocolate Hills gegaan. Hier hadden wij helaas regen, maar alsnog was het uitzicht prachtig. Met onze regenboog paraplu, gaf het op de foto’s alsnog een leuk contrast.
Na Bohol hadden wij bedacht om, als echte reizigers, gewoon naar een eiland te gaan en wel te zien wat daar allemaal te doen was. Dus wij, met vol goede moed, zijn met een boot naar het eiland Negros gevaren. Aangekomen in Dumaguete gingen wij op zoek naar de toeristeninformatie. Na lang zoeken, hebben wij iets gevonden... In een kelder verborgen kantoor, waar welgeteld een man was, gaf ons wel twee opties die we konden doen op het eiland. In andere woorden: hij had geen idee wat er te doen was. Uiteindelijk hebben we grotten bezocht, die volgens de toeristeninformatie makkelijk te bereiken waren met de bus. Makkelijk was zeker waar, we hadden geen overstap. Helaas had hij er niet bij verteld dat we twee uren onderweg zouden zijn, one way... De grotten waren erg mooi en na een korte rondleiding, zijn we weer twee uren terug gereden.

Na het grote succes op Negros, zijn wij naar Cebu gegaan. Cebu is een populair eiland onder de toeristen, dus veel te doen dachten wij. Wij besloten om naar Oslob te gaan, waar ook veel walvishaaien schijnen te komen. De keer in Donsol was namelijk snorkelend en we wilden graag met de walvishaaien duiken. Dit was achteraf een zeer slechte keuzen, er was werkelijk niets te doen in Oslob en de walvishaaien worden hier gelokt met voedsel. Er is niets natuurlijks aan en naast deze toeristische attractie is er werkelijk niets te beleven. Bij een zelf verzonnen toeristeninformatie, waar mensen deden alsof zij die diensten leverden, werden wij geadviseerd om naar watervallen te gaan. Met de bus zijn wij naar de watervallen gegaan, maar helaas was ons niet verteld dat je watervallen moest beklimmen om ze allemaal te kunnen zien. Dat betekent dat je geen waardevolle spullen mee moest hebben die niet waterdicht waren en dat je een tweede set kleding bij je moest hebben. Dit hadden wij dus niet mee en konden maar drie van de vijf watervallen zien. Jammer, want de watervallen die wij hebben gezien waren erg mooi. En hoe hoger je komt, hoe mooier ze werden was ons verteld door de gids. Helaas en vette pech. Ook ging Roy zijn slipper hier nog eens stuk. Het lipje waar je voeten in zitten, liet aan een kant los. Toen de gids het zag sprong hij meteen op en pakte de slipper, met een enorme naald en een soort draad heeft hij het lipje weer vastgenaaid. Het werkte in ieder geval wel en Roy kon nog even voort met zijn slippers.
Terug in Oslob hebben wij besloten om een dag eerder te vertrekken en zijn naar de Cebu City gegaan, de hoofdstad van het eiland. Hier hadden wij gehoopt om nog vele tours te kunnen regelen, maar uiteindelijk zijn het vooral bezoekjes aan de shoppingmalls geworden en lekker relaxen.

En toen kwam de typhoon Hagupit (lokale naam Ruby) de Filipijnen bijna binnen. Op het moment dat wij Cebu wilden verlaten, hoorden wij toevallig van een taxichauffeur dat er een typhoon op komst was, niveau 5 met windstoten van 250km/h... Dat klonk ons nogal heftig in de horen en zijn het meteen gaan googlen. Op internet klonk het ook ernstig en we waren bang dat wij het eiland niet konden verlaten. Echter merkten wij geen verschil op straat, er was niets aan de hand. Het was omdat de taxichauffeur ons gewaarschuwd had, anders hadden wij van niets geweten. Heel bijzonder was dat voor ons. Uiteindelijk hebben wij gewoon onze vlucht kunnen pakken naar Puerto Princessa, op het eiland Palawan.

Palawan is een prachtig eiland. Jammer genoeg hebben wij niet alles kunnen doen door de gevolgen van de typhoon, maar we zaten veilig. In Puerto Princessa wilden wij naar de Underground River, maar deze was gesloten wegens hoog en ruig water. Ook hier moesten wij ons vermaken met andere dingen, en zijn maar naar de bioscoop geweest (voor drie euro p.p.), met een enorm bak cheese popcorn voor een prikkie. Heel vervelend was dat.
Met een busje zijn wij van Puerto Princessa naar El Nido gereden, een tocht van zes uren. Ook in El Nido hadden wij nog last van de typhoon, dat wij niets konden doen. Dit was een dagje, die wij benut hebben om de laatste plannen te maken. De tweede dag in El Nido konden wij een snorkeltour en door het prachtige Bacuit Archipilago gebied. De derde dag hebben wij gesnorkeld in El Nido, in het hetzelfde mooie gebied. Het koraal was hier nog prachtig, dus wij waren blij dat wij de keuze hadden gemaakt om deze extra duiken te maken.

Na ons avontuur in El Nido was het alweer tijd om naar Manila te gaan, onze laatste week was alweer aangebroken. Ook hier wilden wij nog een tour maken richting de rijstterrassen. Dit zou alleen veel geld kosten en zouden ’s nachts moeten reizen met de bus, daar hadden wij geen trek meer in. Dus de laatste weken hebben wij besteed aan de laatste inkopen doen, en gerelaxed. De laatste shoppingmalls die wij bezocht hebben waren mega groot. Zo groot, dat wij regelmatig verdwaalden en rondjes liepen. Wat natuurlijk op de zenuwen van Roy werkten, dus vaak waren wij ’s avonds na het avondeten alweer klaar en gingen wij heerlijk relaxen in onze kamer, met het tv’tje aan!

Op maandagochtend, 22 december 2014, stonden wij alweer om 04:30 uur op om naar het vliegveld te gaan. We zijn nog een keer bedrogen door de taxichauffeurs, maar ach, wij gingen naar huis! Fijne Kerst mannen. De reis is verder goed verlopen. We hebben veel films gekeken en hebben heerlijk gegeten in het vliegtuig. Eenmaal aangekomen op Schiphol had Bianca natuurlijk weer de verkeerde rij gekozen bij de paspoort controle, want een buitenlander had problemen en werd uiteindelijk meegenomen. De familie en vrienden moesten nog even langer wachten op ons. Maar toen wij eenmaal aankwamen, was dat het waard. Wat een ontvangst! Twee spanddoeken, vol mensen, en dat voor ons. Geweldig. En wat was het fijn om iedereen weer te zien.

Inmiddels is het jaar bijna voorbij en zit de Kerst er alweer op. Wij zijn alweer goed ingeburgerd hier en zijn van onze laatste vrije week aan het genieten, want ook wij moeten volgende week gewoon weer aan de bak! (Roy iets eerder dan Bianca, gnagna).